با این حال تا چند سال بعد لپ تاپ ها به طور جدی برای بازار طراحی نشدند تا اینکه در سال ۱۹۸۳ شرکت کامپیوتری گاویلان لپ تاپی ساخت که ۶۴ کیلوبایت حافظه با دسترسی تصادفی (random access memory) یا RAM داشت و از یک ریزپردازنده ۸۰۸۸ به علاوه یک ماوس لمسی بهره می برد. این لپ تاپ سیستم عامل مخصوص به خود را داشت و یک چاپگر قابل حمل نیز آن را همراهی می کرد که ۴ کیلوگرم وزن لپ تاپ و ۴/۶ کیلوگرم وزن چاپگر بود. درایو فلاپی هم برای آن در نظر گرفته شده بود اما با دیگر کامپیوترها همساز نبود.
با تمام این مزایا گاویلان در این پروژه شکست خورد!
سال بعد، غول صنعت کامپیوتر «اپل» Apple IIc را روانه بازار کرد، که هرچند کامپیوتری در ابعاد یک نوت بوک بود اما در حقیقت یک لپ تاپ محسوب نمی شد. Apple IIc دارای ۱۲۸ کیلوبایت حافظه، درایو فلاپی ۲۵/۵ اینچی، دو درگاه سریال، یک درگاه برای ماوس، کارت مودم، منبع تغذیه خارجی و به صورت تاشو طراحی شده بود. این کامپیوتر ۵ کیلوگرم وزن داشت اما نمایشگر ۹ اینچی مونوکرومی آن جدا و سنگین تر بود. با این وجود این کامپیوتر قابلیت حمل نسبتاً آسانی داشت و هرچند در مقایسه با لپ تاپ های امروزی شاید غیرقابل تحمل به نظر آید ولی در آن زمان برای کار در منازل و فروشگاه ها استقبال خوبی از آن شد و تا پنج سال بعد هم همچنان در اوج ماند.
در سال ۱۹۸۶ نیز IBM کامپیوتر شخصی چندکاربردی خود (IBM PC Convertible) را به بازار فرستاد که برخلاف Apple IIc یک لپ تاپ واقعی بود. این لپ تاپ همچون لپ تاپ گاویلان از یک ریزپردازنده مدل۸۰۸۸ استفاده می کرد اما دارای ۲۵۶ کیلوبایت حافظه، یک درایو فلاپی ۵/۳ اینچی، نمایشگر LCD، درگاه های موازی و سری چاپگر و فضایی برای نصب مودم داخلی بود. کامپیوتر شخصی چندکاربردی IBM همراه با یک سری از نرم افزارهایی که ویژه آن طراحی شده بودند، نظیر ویرایشگر متن، تقویم، ماشین حساب و دفترچه تلفن عرضه می شد. وزنی حدود ۴/۵ کیلوگرم داشت و ۳۵۰۰ دلار فروخته می شد. موفقیت این دستگاه بی نظیر بود و طلیعه دار تجارتی نو در عرصه لپ تاپ ها شد به طوری که توشیبا به زودی دنباله رو IBM شد و به دنبال آن شرکت های متعددی با پشتوانه های قوی علمی و مالی به این قافله پیوستند.
از آن زمان تاکنون سازندگان بسیاری به این عرصه وارد شده و هر کدام تا حدودی به بهبود لپ تاپ ها کمک کرده اند. لپ تاپ های امروزی علاوه بر این که پیچیده تر، سبک تر، شکیل تر و به آنچه که «کای» در نظر داشت نزدیکترند.